Kopf oder Zahl

Iemand verduistert 120.000 Mark en trekt er tussenuit. En daar hem geld alleen niet genoeg is, neemt hij ook de vrouw van het slachtoffer mee. Gewetensbezwaren heeft het paar niet, want het was toch 'illegaal geld'. Men heeft alleen 'van de gelegenheid gebruik gemaakt'. Op een sappige weide bij een landweg kampeert het paar drie dagen voor een houten hut. Maar dan komt er onverwacht bezoek: Wiesel, de huurling van de beroofde en gehorneerde man. Tenslotte komt de man zelf opdagen. Een misdaadfilm zonder detective, zonder lijken, zonder politie. De handeling kristalleert rond Wiesel, de handlanger zoals de amerikaanse misdaadfilm zijn cliché heeft gegoten, die voor geld hier en daar een karwei opknapt en zich voor niets verantwoordelijk voelt. Macht en de lokroep van het geld loeren onder de gladde oppervlakte van de film. Geld maakt de verlangens in deze wereld waarheid. Zoals de schlager zingt: 'Dreams that money can buy'. Uwe Brandner heeft de meest eigenzinnige misdaadfilm gemaakt. Het gaat om situaties, niet om actie. Elke overbodigheid is van het verhaal afgeslepen. Elke scene wordt slechts aangespeeld, nooit uitgespeeld. Een sterke stylering drukt zijn stempel op het onderkoeld gepresenteerde verhaal. De statisch bevroren beelden dragen daar evenveel toe bij als de bijna gebeitelde uitdrukkingen op de gezichten, de klankflarden die als muzikale accenten aangebracht zijn evenveel als het schaarse gedruppel van de dialogen. Tussen de vraag en het antwoord van zulke gesprekken ligt veel dat niet uitgesproken wordt. Brandner schijnt volgens Hemingway's ijsbergtheorie te werken: een zesde boven water, vijf zesde onzichtbaar daaronder. Een intelligente film uit de ijskast. (Kölnische Rundschau, 1973)