Heute nacht oder nie

Interview met de maker: Het verhaal gaat terug op een overleefde traditie bij de boheemse adel: op 16 mei, het feest van Johan van Nepomuk, werd het klasseverschil voor één dag opgeheven en het personaal aan tafel bediend door de huisheer en zijn gasten. In de film komt een reizende groep voor het divertissement zorgen, onder meer de sterfscene van Madame Bovary, en de leider probeert het personeel ertoe te brengen van de gelegenheid gebruik te maken en de macht te grijpen. Voor de huisheer en zijn gasten is ook dát een onderdeel van het divertissement. Want ze weten dat ze eens dood gaan, dat de bedienden de toekomst kunnen hebben, maar dat, als dat gebeurt, alles toch op hetzelfde neer zal komen. Ik ben daarom hoopvol, want ik weet zeker dat de middelmatigheid wint. Ja, mijn gezichtspunt is pessimistisch. Voor mij is de wereld stervend. Ik ben het er niet mee eens, maar kan er niets aan doen. Ik kan me niet identificeren met mensen, daarom ga ik ook niet naar Hanoi of naar Zuid-Amerika. Dat geldt trouwens voor bijna alle mensen: is de afstand naar Hanoi op het ogenblik niet even groot als de afstand Amsterdam - Barcelona in 1936? En als kunstenaar valt er helemaal niets aan te doen. Wat moet het Living Theatre in Brazilië? Daar hebben ze geen guerillaspelers nodig, maar guerilla's. En wanneer derde wereld-films in Europa worden vertoond, worden ze alleen gezien door mensen die al meevoelen. Je kan een publiek niet veranderen, zijn bewustzijn veranderen met film. Ik ben een bourgeois. Ik ben bepaald: europese middenklasse, en wel speciaal de ergste vorm daarvan, de zwitserse. Het enige wat ik kan doen is me hierover uitdrukken, over iets dat ik ken. Maar ik geloof niet dat het nuttig is. Want ook voor mij geldt natuurlijk dat de mensen altijd uit een film halen wat ze willen en je nooit weet wat het precies is. Nee, de hele cultuur is een ramp en de positie van de artiest is: Rien ne va plus.