Anaparastassi

De belangrijkste ontdekking voor mij in het Forum (Berlijn 1971) was een sombere griekse film getiteld [cs]Rekonstruktie[ce] van een nieuwe regisseur Theodore Angelopoulos. Het verhaal, een soort documentaire over een moord in een dorp die het verantwoordelijke stel volgt in zijn continue vlucht voor de politie en onderlinge beschuldigingen, heeft iets van de noodlots-beladen onontkoombaarheid van [cs]Ossessione[ce]. Zoals Visconti plaatst Angelopoulos zijn personen in een nauwgezet uitgebalanceerde omgeving. Het verdroogde, door armoe geteisterde griekse dorp met zijn keien, typisch opgebouwde stenen hutten en slingerende straatjes die verdwijnen in de motregen, wordt in sterk spreken dzwart-wit tot leven gebracht. Niemand zegt veel, de zwijgzaamheid en het feit dat van ons wordt verwacht noch te sympatiseren met wat de personen doen noch het te veroordelen, geeft het onderzoek van de politie een vreemde, drukkende atmosfeer. En op het moment dat de politieauto's van achter een berg in zicht komen en enkele donkere figuren langs de rivier weglopen, was het duidelijk dat, ondanks enkele zwakke plekken, Angelopoulos een kunstenaar is met een goed oog voor de camera en een geheel eigen conceptie. (Sight & Sound, 1971)