A Page of Madness

[cs]A page of madness[ce] verloopt als in een droom, ongeveer als de bekende amerikaanse en franse avant-garde klassiekers. Dan denkt men plotseling aan het productiejaar: 1926. Hoewel Kinugasa in die tijd [cs]Caligari, The last laugh[ce] en Gance's [cs]La roue[ce] kan hebben gezien, is zijn gebruik van abstracte verbeelding radicaler en vernieuwender. De film culmineert in een aantal hallucinerende sekwenties, opgebouwd uit verschillende beelden over elkaar, waarin het lijkt of we door de ogen van de patiënten in een krankzinnigengesticht zien hoe de werkelijke wereld vervaagt in angst en onwezenlijkheid. [cs]A page of madness[ce] speelt zich bijna helemaal af binnen de muren van een gesticht en volgt de pathetische pogingen van een oude zeeman om zijn vrouw, opgesloten na een poging om zichzelf en haar baby te verdrinken, te bevrijden. Voor dit doel is hij in het gesticht als oppasser gaan werken. Hij droomt van hun vroegere gelukkige leven, raakt betrokken bij een opstand en legt zich, nadat zijn vrouw geweigerd heeft met hem te vertrekken, neer bij een sleurbestaan van vegen en schrobben. De film was nogal gedurfd zonder tussentitels gemaakt, maar niets kan Kinugasa's grote vindingrijkheid verduisteren: een camera beweegt door een gang een half vechtende groep patiënten en artsen binnen en trekt zich dan door de hijgende lichamen terug; de vrouw staart in gepeins naar een boom in de tuin die plotseling samentrekt als in een lachspiegel; een meisje dat in haar cel danst verandert onder het lonken van de mannen in een obscene klodder. Overal duiken beelden van tralies, strepen op, die gezichten misvormen en de patiënten scheiden van de rigoreuze staf. Zowel de totale mise en scene als de volwassen manier van acteren suggereren een, zeker voor die tijd, fenomenale sofisticatie. (Sight & Sound, 1972)