Achrome

Tijdens de nazibezetting van de Baltische staten meldt de naïeve Maris zich aan bij de Wehrmacht, samen met zijn broer en enkele dorpsgenoten. De barakken bevinden zich in een klooster en Maris, door de anderen beschouwd als een dwaas, lijkt zijn lot te zien als een religieuze roeping. Tot zijn ogen worden geopend voor de misdragingen van de soldaten om hem heen, en hij het op zich neemt een jonge vrouw te redden.

De Russische regisseur Maria Ignatenko liet zich voor haar tweede speelfilm inspireren door een boek van de Litouwse schrijver Rūta Vanagaitė, waarin deze de horror van de Holocaust in de Baltische landen beschrijft. Het boek behandelt ook het gevoelige onderwerp van collaboratie. Veel burgers die na de Sovjet-bezetting van de Baltische staten de Duitsers als bevrijders zagen, namen deel aan de massamoord op de Joden. 

De poëtische, visueel verbluffende film van Maria Ignatenko is grimmig en pikzwart, maar heeft ook een ijzige, kalme schoonheid. Het mistige palet zonder vaste contrasten werkt als een metafoor voor de vage scheidslijnen tussen goed en slecht. Achrome speelt zich af in een soort schemerwereld, waar het kwaad zich verstopt in stille bossen en statige kerkjes. Kun je onschuldig blijven als je wordt omringd door geweld? Kan een mens eigenlijk onschuldig zijn? Tastende vragen in een parabel met bleke, dolende mannen, machteloos tegenover de geschiedenis.