A Self-Induced Hallucination

Het kan A Self-Induced Hallucination van Dan Schoenbrun niet schelen of je bijblijft. Hij wroet dieper en dieper, als een eindeloos rollende feed onder het geklets en de schoonheid van online subculturen. Hij spreekt de moedertaal van deze community's, maar geeft bewust geen goede vertaling. Dat kan overvloedig klinken, maar dat is internet ook – de enige uitweg leidt er dwars doorheen.

Schoenbruns knappe rangschikking van YouTube-beelden lijkt op het eerste gezicht alleen de angstaanjagende sociale medialegende van Slender Man na te vertellen, volledig samengesteld uit (vaak tegenstrijdige) primaire bronnen. Maar de verbrokkelde vorm blijkt een duizelingwekkende bespiegeling op de veranderlijkheid van auteurschap en waarheid online. Het is een subtiel ambitieus wonder van monteerkunst, die de contouren probeert bloot te leggen van aan nieuwe vertelstructuur die opstijgt uit de kakofonie van internet. Maar ondanks het tijdloze karakter ligt zijn kracht in iets veel basalers: de menselijke behoefte om verhalen te vertellen.