Art Is Dark and Full of Horrors

Deze scherpe satire op de Mexicaanse kunstwereld speelt zich af in een week waarin volop wordt opgedoft, gehandeld en gefeest. De kunstscene draait om de beroemde kunstenaar Chema, maar als hij ten onder gaat, ruiken alle aasgieren op de kunstmarkt bloed.

‘Als de tijd fragmenteert, wordt het patroon zichtbaar’ is een voorbeeld van het kunstjargon van de zelfbewuste, ambitieuze poseurs in de kunstwereld van Mexico-Stad in Artemio Narro’s nietsontziende film. Alle bekende types uit de kunstwereld worden genadeloos gefileerd door de camera: de oppermachtige curator, de pretentieuze recensent, de naïeve fan, de ambitieuze galeriemedewerker… De kunstenaars komen in drie smaken: jong talent, gevierde sterren en de sneue helden van weleer die nu door iedereen gemeden worden. Doet hun kunst er überhaupt toe?

Artemio Narro, wiens twee eerdere speelfilms ColOZio (2020) en Me quedo contigo (2015) op IFFR te zien waren, zet zijn gestileerde en oneerbiedige manier van verhalen vertellen voort. Grappige elementen die vervreemden op z’n Brechtiaans, waaronder levensgrote cut-outs die de plaats innemen van echte mensen, zijn er te over. En in deze film over kunst is vrijwel geen kunst te zien: de ‘white cube’ van de moderne galerie was nog nooit zo leeg en zielloos.

– Cristina Álvarez López

• 

• 

• 

• 

• 

•