In de heerlijk droge komedie van Noëlle Bastin en Baptiste Bogaert proberen twee agenten om de dorpelingen gerust te stellen ondanks het toenemende aantal zelfmoorden in hun anders zo vredige gemeenschap. Een ontwapenend en veelal charmant portret van het plattelandsleven.
Vitrival is een vredig plattelandsdorpje, tenminste, dat was het, want de rust is de laatste tijd ernstig verstoord. Het begint met een anonieme vandaal die openbare plekken opsiert met graffiti-fallussen, waaronder de deur van de plaatselijke kerk, gevolgd door een reeks zelfmoorden. De eerste was Christian en niemand die hem kende begrijpt er iets van. Maar daar blijft het niet bij.
Twee plaatselijke agenten, die neven van elkaar zijn en de orde in het dorp en de omgeving moeten bewaren, zijn al dat werk en de druk niet gewend. Vroeger reden ze gewoon wat rond, luisterden ze naar de eclectische muziekkeuze van de plaatselijk radio-dj en berispten ze mensen voor lichte overtredingen, maar nu moeten ze echt aan het werk.
De droogkomische film van Noëlle Bastin en Baptiste Bogaert is een raak portret van het plattelandsleven in een aangenaam rustig tempo dat niet wordt verstoord door de gebeurtenissen die de agenten onderzoeken. Door te draaien in een gebied dat ze goed kennen en te werken met de dorpsbewoners – waaronder velen met wie ze al eerder hebben gewerkt – ligt de nadruk niet op het politieonderzoek, maar op de observaties van het dorpsleven en volgt de humor uit de eigenaardigheden, kleinzielige rivaliteit en grillige karkatertrekken van de inwoners.