Om ruimte te maken voor nieuwe overledenen ziet de dorpspriester zich gedwongen de laatste negen inwoners op te roepen om de graven van hun familieleden te verplaatsen naar de top van de berg. De geesten van de gestorvenen ontwaken en vullen de diepe leegte van dit wegkwijnende eilanddorp. De klassieke benadering van deze docufictie past bij het eiland en heeft eenzelfde zachte tijdloosheid als de mensen die erin worden vastgelegd.