Een moeder verhuist met haar twee kinderen naar een nieuw onderkomen. Op een nacht moet ze haar zoons alleen thuislaten. Wat begint als een zorgeloos speelfestijn verandert al snel in een claustrofobisch horrorverhaal.
De onlangs weduwe geworden Cata gaat naar een feestje en laat haar twee zoontjes, Mati en Emi, alleen achter in het nieuwe huis. Terwijl de broers hun spelcomputer zoeken, steekt onderlinge rivaliteit de kop op.
Met dit relatief eenvoudige uitgangspunt bouwt Emilio Portes een levendige film die snel schakelt van vrij spelen naar gevaarlijke psychologische spelletjes. No dejes a los niños solos is, na Belzebuth (2017), het tweede horroruitstapje van de Mexicaanse filmmaker, die vooral bekendstaat om zijn komedies.
De film ontvouwt zich tegelijkertijd op twee verschillende locaties: het feest, dat Portes benadert als een zedenkomedie, en het huis waar zich de pijnlijke dynamiek tussen de broers afspeelt. Met een overduidelijke knipoog naar Chris Columbus’ Home Alone (1990) en M. Night Shyamalans The Sixth Sense (1999) is No dejes a los niños solos een spannende oefening in psychologische horror die de traditionele spookhuisfilm vermengt met de zwaarte van onopgeloste trauma’s.