In de straten van Saint-Louis, Senegal, is de koloniale geschiedenis van het eiland onmogelijk te negeren. Filmmaker Ousmane William Mbaye laat ons de bewoners ontmoeten, die experts zijn in hun eigen verleden en onderling proberen te besluiten hoe dit verleden herinnerd moet worden.
Aan de noordwestkust van Senegal, in de monding van de rivier de Sénégal, ligt een eiland dat vroeger Ndar heette, maar nu Saint-Louis. Kijk naar de architectuur: het was hier duidelijk gekoloniseerd. En wij – de kijkers – maken het ons gemakkelijk in een bescheiden paardenkoets. ‘Welkom in Saint-Louis,’ zegt onze koetsier, ‘hier begint onze reis’. En zo vertrekken we, de laan uit waar ooit Fransen en mulatten woonden.
Gesprekken met inwoners en historici in combinatie met archiefbeelden en opnamen van het eiland zoals het er nu uitziet, leren ons meer over de ingewikkelde, gewelddadige en rijke geschiedenis van Saint-Louis. Als haveneiland was het van 1673-1902 de hoofdstad van wat toen Frans West-Afrika heette. Daardoor werd het een soort koloniale proeftuin, waar onderwijs, taal, religie en gemengd erfgoed werden ingezet om bevolkingsgroepen te assimileren.
In Ousmane William Mbayes Ndar, Saga Waalo komen vooral de huidige spanningen onder de bevolking van Saint-Louis goed naar voren: wat zijn de kosten geweest van de Franse kolonisatie en hoe worden deze op het eiland verschillend beschouwd en herinnerd? Mbaye geeft treffend weer hoe een gemeenschap actief onderhandelt over haar koloniale erfenis.