Ivan Castiñeiras keert terug naar zijn ouderlijk huis om zich te verdiepen in de legendes en verhalen van de omgeving. Deuses de pedra, gefilmd in vijftien jaar, trekt voorzichtige parallellen tussen heden en verleden en portretteert een prachtig gebied en de al even mooie zielen van de mensen die er wonen.
Wat is een grens? Naast het veelvuldige gebruik en misbruik van dit woord in ons dagelijks leven, wordt een grens gevormd door de mensen die er wonen. Dit eenvoudige principe vormt de basis van het meesterlijke debuut van Iván Castiñeiras: Deuses de pedra. Verteld als een odyssee door de tijd, stelt de film ons voor aan de mensen die rond de oudste grens van Europa leven: de grens tussen Spanje en Portugal. Van smokkelaars tot koningen, van kinderen tot herders, dit prachtige gebied wordt een theater waar de geschiedenis zich herhaalt. Deuses de pedra richt zichh op kwesties die relevant zijn voor veel grensgebieden in Europa, zoals mijnbouw en emigratie, en toont de effecten van ver weg gemaakte politieke beslissingen op het dagelijks leven van gewone mensen.
Castiñeiras’ film is een waar juweeltje: een ode aan een volk dat ontbreekt in de mainstreamcultuur, dat ons verhalen vertelt over veerkracht en liefde, politieke gevechten en ballingschap in een eindeloze levenscyclus waarin de strijd van vorm verandert maar in wezen hetzelfde blijft. Het subliem op 16mm geschoten Deuses de pedra is speels, poëtisch en hartverwarmend. Het streeft de etnografie voorbij en gebruikt film om de ziel te vinden van de afgebeelde personen.