Omdat haar grootmoeder op sterven ligt, keert een jonge vrouw terug naar het Litouwse platteland. Daar wordt ze geconfronteerd met een verleden dat ze heeft willen vergeten. Sharunas Bartas onderzoekt onverschrokken de breuklijnen van een familie en legt de wrijving vast in een plattelandsgezin dat zowel geografisch als emotioneel geïsoleerd is.
Simona is een paar jaar geleden vertrokken van het Litouwse platteland, maar keert terug als ze hoort dat haar oma, die haar geeft grootgebracht, op sterven ligt. Ze wordt met gemengde gevoelens ontvangen door haar ouders, die tegenwoordig vooral ruziemaken. Haar vader heeft ooit in de gevangenis gezeten, waardoor haar moeder haar leven heeft verwoest met drank. Simona’s gevoelens tegenover haar ouders zijn gekleurd door de ervaringen in haar jeugd, waar we steeds meer over te weten komen tijdens haar korte verblijf.
Sharunas Bartas is een genadeloos eerlijke filmmaker die in zijn werk het kwetsbare fundament verkent waar zijn personages hun moeizame bestaan op bouwen. Hij keert terug op IFFR met een van zijn beste films, waarin hij nauwgezet de huiselijke omgeving ontleedt en de wederzijdse verwijten toont die Simona hebben gevormd en geleid hebben tot haar vertrek. De vlekkeloze vertolkingen van de cast maken de intensiteit van de onderdrukte emoties voelbaar en Bartas’ camera legt details vast die ons veel vertellen over de ontelbare ongenoemde – of onnoembare – gebeurtenissen. Het indrukwekkendst is de nauwgezette aandacht voor gevestigde tradities, met name religieuze rituelen, die fungeren als sociaal vernislaagje dat de barsten in de gemeenschap verdoezelt en, in elk geval tijdelijk, de schijn van eenheid wekt.