Angelina Vázquez neemt het ballingschap onder de loep door haar landgenoten in te kleine kamers vol Chileense spullen te tonen, terwijl ze worstelen met wat hun nieuwe omgeving van ze vraagt. Later omschreef ze het verwarrende probleem als volgt: “[Onze] culturele identiteit wordt niet bepaald door onze bergen, empanada’s, rode wijn en cueca, hoewel die dat ook allemaal omvat.”