Toen hij nog in leven was, was Amos Guttman een red flag voor de berucht conservatieve Israëlische filmwereld. Als Roemeense migrant heeft hij nooit echt zijn plek gevonden in zijn nieuwe thuisland. Hij was homoseksueel en maakte de eerste films in Israël over dit onderwerp. Guttman was er als kunstenaar niet in geïnteresseerd films te maken voor de massa, maar richtte zich tot een selecte groep. Daarnaast wilde hij dat zijn films in verbinding stonden met de rest van de wereld en niet alleen met Israël – werken die Derek Jarman of Pedro Almodóvar toevallig zouden kunnen zien en waardoor ze zich begrepen zouden voelen.
Zijn bewerking van een werk van Yoram Kaniuk, Himmo Melech Yerushalaim (1987), toonde zelfs de meest heilige momenten uit de geschiedenis van Israël in campy kleuren. Guttman was avontuurlijk, maar maakte slechts vier speelfilms voordat hij stierf aan aids. TABOO – Amos Guttman bestaat uit fragmenten van zijn laatste interview. Er zijn maar weinig nieuwe makers die zich hem herinneren. Melamed is er eerder in geïnteresseerd om het (vele) historische materiaal het verhaal te laten vertellen. Wanneer je de tijdsgeest begrijpt, zul je de keuzes waarderen die Guttman maakte – zowel op de set als daarbuiten.