In Sana Na N’Hada’s Nome keert de ervaren filmmaker uit Guinee-Bissau terug naar zijn jeugd en de turbulente strijd tegen het Portugese koloniale leger van 1969 tot midden jaren 70. Zijn aanpak is minimaal en gestileerd, maar barst van lyrische pracht en spirituele mysterie. Het verhaal begint in een dorp ver van het gewapende conflict en toont het dagelijks leven van Nome, zijn moeder en zijn geliefde. Nome verlaat zijn huis om zich bij de guerrillastrijders aan te sluiten en wordt een heldhaftige leider, maar de persoonlijke relaties die hij hiervoor heeft opgegeven, zullen hem tijdens de gecompliceerde en verwarrende periode na de revolutie blijven achtervolgen.
Nome onderzoekt de hoopvolle, utopische dimensie van Afrikaanse revolutionaire bewegingen en neemt de zaden van corruptie en verraad onder de loep, die er achteraf gezien altijd al waren. Toch wordt de wanhoop nooit omarmd.
Een bijzonder aspect van Nome zijn de archiefbeelden uit die tijd, oorspronkelijk gemaakt door Na N’Hada en zijn kameraden. Deze beelden doen veel meer dan de documentaire van authenticiteit verzekeren: juist door hun kwetsbaarheid stellen ze de film in staat om het materiële aspect van de bekraste, gehavende frames tot een volwaardige poëtische taal te verheffen.