Dialogue d’exilés

Kort na de staatsgreep van 11 September 1973 verlieten Raúl Ruiz en Valeria Sarmiento Chili om te gaan wonen in Parijs. Ongeveer een maand na zijn aankomst in Frankrijk begon Ruiz met het maken van wat de eerste Chileense ballingschapsfilm van speelfilmlengte zou worden: Dialogue d’exilés.

Hoewel de titel verwijst naar het uit 1941 daterende Flüchtlingsgespräche van Bertolt Brecht, is dit niet het verhaal van twee vluchtelingen uit nazi-Duitsland die de situatie in de wereld bespreken. Nee, de film is een wervelwind van indrukken, bestaande uit gesprekken met andere Chilenen in ballingschap over de dagelijkse problemen van leven in een ander land, zonder zicht op de toekomst. In een aantal gespeelde scènes worden meer problematische, mogelijk controversiële vragen besproken, zoals welk beeld van Chili over de grens moet worden uitgedragen, en wat men mag verwachten van het gastland en de goed bedoelende maar soms politiek naïeve inwoners. Hoe de strijd moet worden voortgezet en – wellicht de meest omstreden kwestie – welke fouten links gemaakt heeft.

Het mag dan ook geen verrassing heten dat de film niet onder alle ballingen even populair was. Desondanks blijft Dialogue d’exilés een van de meest ambigue Chileense ballingschapsfilms; een niet-heroïsche, ironische film waarin zaken die meestal onuitgesproken blijven, worden uitgesproken.

– Olaf Möller

• 

•