Apostles

Scuds achtste en opnieuw zeer persoonlijke film Apostles maakt korte metten met een bepaald soort nostalgie. Net als in Voyage (2012), Utopians (2016) en Thirty Years of Adonis (2017), daalt Apostles af in de krochten van de menselijke geest om te reflecteren op de zin en de waarde van het leven door de dood en wat daarna komt te verkennen. Een geleerde beweert een apostel te zijn van Socrates en Plato en vormt een soort sekte van twaalf beeldschone jonge mannen op een afgelegen landgoed om dit vraagstuk te onderzoeken.

Met een verhaalstructuur vol fragmentarische visuele statements en gedachten, behandelt Apostles onderwerpen als religie, karma, geesten en het hiernamaals, terwijl verleden, heden en toekomst door elkaar lopen. Naakte jongemannen dwalen over het landgoed, beklimmen bergen, verdwalen in het bos, praten en voeren rituelen en mythische re-enactments uit en maken ondertussen een fysieke, emotionele en seksuele ontwikkeling door. Aan het eind moet de groep besluiten welke apostel de offerdood moet sterven. Hiermee doet de film niet alleen zijn alternatieve titel 'Platonische dood' recht, maar ook Scuds passie voor ontwrichtende, verontrustende films met een verstilde schoonheid. 

– kijA