Animalia Paradoxa

De lijst fantastische, mythische dieren die Carl Linnaeus verzamelde in zijn baanbrekende 18de-eeuwse werk Systema Naturae zou weleens Niles Atallahs inspiratie kunnen zijn geweest voor Animalia Paradoxa – een excentriek verhaal dat zich afspeelt in een postapocalyptische wereld waarin een vreemd wezen met moeite weet te overleven. Animalia is gehuld in vodden, draagt een gasmasker en beweegt zich als een buitenaardse danser. Ze dwaalt door een verlaten gebouw en kruipt en stapt over beton, plastic en puin. Ze sleept een verzameling lege flessen met zich mee, die ze vult om zich kort te kunnen wassen. De camera volgt haar met mededogen en registreert de puinhopen om haar heen in een martelend tempo. Diep van binnen weten we dat Animalia een mensachtige amfibie is, die verlangt naar de zee...

Na Lucía (2010) en Rey (Tiger Special Jury Award, 2017) keert Atallah terug naar Rotterdam met een aangrijpende fabel waarin hij observatie verweeft met surrealisme. Animalia's dagelijkse ritueel wordt afgewisseld met levendige zwart-witbeelden van zeegezichten en vissen die zo uit de films van Jean Painlevé of Jean Epstein lijken te komen… In Animalia Paradoxa wordt het lichaam iets om mee te experimenteren: iets waar avant-garde, animatie en performancekunst samenkomen.

– Cristina Álvarez López