Het is altijd de missie van de Manetti Bros. geweest om de Italiaanse film opnieuw uit te vinden. Van de weinige filmmakers van hun generatie die zich er niet voor schamen films voor het volk te maken, is hun aanpak uniek, niet in de laatste plaats omdat de kracht van hun werk juist in het mixen van genres schuilt.
Ammore e malavita is misschien wel het ultieme voorbeeld van deze aanpak. Een musical vol originele en bewerkte nummers, met het tempo en ritme van een misdaadthriller en de ironie en het sentiment van een romcom. Ammore e malavita heeft het allemaal.
Ciro, een Napolitaanse huurmoordenaar, krijgt de opdracht Fatima te vermoorden, een vrouw die meer weet dan goed voor haar is, omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plek was. Als de twee oog in oog komen te staan, laait hun jeugdliefde weer op, en vanaf dat moment is het zij tegen de rest.
Met Ammore e malavita keren de Manetti Bros. terug naar de plaats delict: het Napels dat het decor vormde voor Song’e Napule. En met dezelfde luchtigheid als toen slagen ze erin een uitermate fris, volwassen en verrassend werk af te leveren.