Een manke djinn die een zoetekauw is met een geheugen dat vele eeuwen bestrijkt, een visetende demon die haar vis graag goed bereid wil hebben, een verdwenen dorp dat de bakermat van alle verhalen zou zijn, een geest die nabestaanden ‘s nachts meelokt door hun dierbare overledene te imiteren – ze spoken allemaal rond in de wereld van Pett kata shaw, Nuhash Humayuns griezelig grappige anthologie van horrorverhalen, die oorspronkelijk gemaakt was als een webserie in vier afleveringen.
Pett kata shaw, geïnspireerd door Bengaals bijgeloof, legendes en volksverhalen die in heel Zuid-Azië bekend zijn, geeft een nieuwe vorm aan oude vertellingen, en bezielt ze met een realistische relevantie via verwijzingen naar kwesties rond gemeenschapszin, geestelijke gezondheid en genderidentiteit. Met een lichte toets presenteert Humayuns film deze populaire fabels als een vergaarbak van menselijke wreedheden en vooroordelen, waarschuwende verhalen die rondgaan om de orde te bewaren, maar ook van treurige verhalen over verdriet en rouw.
In zijn grootse widescreencomposities, expressieve kleuren, knusse kleinschalige decors en langzaam zwevende camera die de gruwelen naar je ooghoek duwen, is Pett kata shaw een toonbeeld van de klassieke horrorfilm die bloederigheid, schrikeffecten en het overdreven gebruik van duisternis en CGI vermijdt. Doordat elk deel is vormgegeven als een mondelinge overlevering, brengt Humayuns film de spanning terug die je voelt bij het uitwisselen van macabere spookverhalen rond het kampvuur.