Paco

Tim Carliers licht absurdistische komedie Paco begint met nauwgezet georkestreerde chaos die meteen de toon zet voor de film. In een lang, ononderbroken shot zien we een filmploeg keer op keer een gespreksscène draaien, omdat de actrice, Hebe, steeds weer nieuwe manieren vindt om haar tekst te verprutsen. Ontdaan door haar fouten loopt Hebe de set af zonder haar draadloze microfoontje in te leveren bij geluidstechnicus Manny. Hij moet nu de hele stad doorkruisen om het apparaat terug te vinden.

De zwijgzame Manny, een mengeling van Jacques Tati's Monsieur Hulot en Peter Sellers Hrundi Bakshi, duikt de cultuurwereld van Adelaide in en ontmoet in griezelig op elkaar lijkende situaties allerlei excentriekelingen, onder wie een tijdreiziger en een vakbondsmaffioso. Terwijl we Manny door verschillende landschappen en gebouwen zien bewegen, wordt hij gefilmd met een verborgen nepcamera en zorgt zijn vertrouwde microfoonhengel voor de soundtrack, afgewisseld met sporadisch geluid uit het verdwenen apparaat. 

Door de komische, verwarrende scheiding van beeld en geluid, en de bespiegelende eenvoud van een Kiarostami-film laat Paco zien hoe onmisbaar geluid is voor onze mentale oriëntatie in de in films getoonde ruimtes. Of het nu een metafysische reis door een monomane geest is of een eindeloze anekdote, Paco is allesbehalve gewoon.                

– Srikanth Srinivasan