LOLA

Hollywood-verhalen over tijdreizen richten zich meestal op culturele rages en trends: kleding, muziek, straattaal en alledaagse technologie. De ingenieus gemaakte Ierse lowbudgetsciencefictionfilm LOLA steekt daar allemaal de draak mee, maar stelt ook duisterdere en meer wereldomvattende vragen als: wat was er gebeurd als Duitsland de Tweede Wereldoorlog had gewonnen?

Met verbluffende 16mm-beelden schetst debuterend regisseur Andrew Legge in deze fictieve collage van verweven audiovisuele documenten uit de jaren 40 de levens van twee getalenteerde en levendige zussen, Thomasina en Martha. De twee, als kinderen aan hun lot overgelaten, wisten een machine te bouwen waarmee ze media-uitzendingen uit de toekomst kunnen ontvangen. In hun persoonlijke, beschutte punkparadijs omarmen ze de rebelse stijlen van een toekomstig tijdperk – The Kinks, David Bowie – maar ontdekken ook, als de soldaten oprukken, dat geschiedenis een gevaarlijk spel is. De grote vraag is nu: als massamedia de wereld kunnen veranderen, kan cinema dat dan weer op miraculeuze wijze herstellen?

Naast het door de personages gecreëerde eerbetoon aan het knip-en-plakwerk is LOLA ook een geïnspireerde mockumentary in de stijl van Guy Maddin, Woody Allens Zelig (1983) en Peter Jacksons Forgotten Silver (1996). Het is een wilde, surrealistische tocht langs mislukkingen, ongelukjes en speculatieve mogelijkheden.

– Adrian Martin