Phaëton, zoon van zonnegod Helios, vraagt zijn vader of hij een dag in diens zonnewagen mag rijden. Helios ontraadt het hem – maar tevergeefs. Als de nacht ten einde loopt, bestijgt hij zijn vaders dierbare zonnewagen. De vier paarden vliegen ervandoor en de wagen wordt al snel onbestuurbaar. Phaëton wijkt af van de dagelijkse route tussen hemel en aarde, met catastrofale gevolgen voor het universum.
Zo begint Le formiche di Mida, de nieuwste heerlijk verhelderende openbaring van Edgar Honetschläger, een filmmaker die IFFR al decennialang na aan het hart ligt. Deze rusteloze reiziger heeft films gemaakt in Japan, de Verenigde Staten, Italië en in zijn geboorteland Oostenrijk. Heen en weer pendelend tussen deze plekken zoekt hij steeds een nieuwe esthetiek om zich in uit te drukken, wat elke film tot een verrassing maakt. Een ding staat vast: zijn werk – en zijn fictiefilms in het bijzonder – zijn altijd een feest voor oog en oor. Deze film is daar geen uitzondering op; het is een ode aan de uitbundige schoonheid van het leven en de natuur, de wijze vriendelijkheid van de zon en de dwaasheid, maar ook de goedwillendheid van die vreemde, grappige wezens onder die zon die we mensen noemen. Hadden we al gezegd dat een van de vertellers een filosoferende ezel is? Wonderbaarlijk…