La otra forma

In Diego Felipe Guzmans La otra forma zijn de cirkel en de gebogen lijn echt subversieve vormen. Deze animatiefilm, zonder dialoog, maar met een uitstekend, volledig in het verhaal geïntegreerd sound design, schetst een toekomst waarin elk wezen is gemodelleerd om in een wereld te passen die bestaat uit rechte lijnen en hoeken. Als een gruwelijk mislukte plastisch-chirugische ingreep is alles in La otra forma vierkant gemaakt om binnen de heersende sociale orde te passen: gezichten, lichamen, schoenen – maar ook vuurwerk, verkeerslichten, getallen en zelfs wolken. De held, Pedro Prensa, loopt letterlijk rond met een pers die zijn hoofd platdrukt, tot hij op een dag bij toeval ontdekt dat de werkelijkheid misschien toch niet zo plat is.

Liefhebbers van sciencefiction en dystopische werelden zullen een flink aantal overbekende invloeden herkennen: George Orwells 1984, John Carpenter’s They Live (1989), Ridley Scotts Blade Runner (1982), Alan Parkers The Wall (1982) – en niet te vergeten de videogame Tetris. Met zijn sterke visuele samenhang en onbegrensde zorgvuldigheid prikkelt La otra forma ons na te denken over de gevaren van indoctrinatie door het verband te benadrukken tussen innerlijke en uiterlijke werkelijkheden, en tussen subjectieve perceptie en de buitenwereld. Gelukkig is er hoop, en die ziet eruit als een LSD-trip met ontembare kronkelige vormen die op uitbarsten staan.

– Cristina Álvarez López