Met mes

Het zijn genadeloze woorden die alles veranderen: ‘met mes’. Een televisiepersoonlijkheid wordt tijdens het filmen van haar passieproject – ‘een warm en innemend portret van deze samenleving’ – even afgeleid, en weg is haar camera. Logischerwijs neemt de politie haar aangifte weinig serieus, en de verzekering wil niet uitkeren. Tót ze liegt dat het een beroving was ‘met mes’. Wat voor de jonge verdachte Yousef ook meteen enorme consequenties heeft.

Dat regisseur Sam de Jong visueel knetterende films maakt, werd al duidelijk met zijn debuutfilm Prins (2015) en het in Amerika gefilmde Goldie (2019). In Met mes staat álles in overdrive: van de muziek tot de uitgesproken camerastandpunten en -bewegingen, van de synthetische trainingspakken en groene eyeliner tot de spelshow-geluidseffecten die de emoties moeten benadrukken. Het kleurenfilter creëert een wereld van zuurstoktinten, een neonkleurige jarentachtig-videofantasie waarin Hadewych Minis een plaatjesbeugel heeft en Gijs Naber een rattenstaartje.

In deze artificiële omgeving geeft acteur Shahine El-Hamus tiener Yousef onder zijn steeds van kleur wisselende kapsel iets kwetsbaars. Hij wordt omringd door allerlei keurige volwassenen die zijn kant van het verhaal niet willen horen of alleen maar handelen uit eigenbelang. Met onderkoelde humor vertelt De Jong zo een verhaal over hypocrisie en stigmatisering. Een verhaal dat pijnlijk veelvoorkomend is, maar, als je erover nadenkt, minstens zo vervreemdend zou moeten zijn als die absurdistische beeldtaal.

• 

• 

• 

•