Wanneer het begonnen is en waarom ze oorlog voeren, weten de soldaten niet meer. Plichtsgetrouw – bevel is bevel – marcheren zij elke ochtend naar de rivier. Tussen 9 en 5 beschieten zij vanaf de oever het dorp aan de overkant, en dat al decennia lang. Als soldaat Tsuyuki wordt overgeplaatst naar de militaire blaaskapel, krijgt hij keer op keer de vraag voorgelegd welk doel muziek nou eigenlijk dient in een oorlog.
Deze Japanse film, vernoemd naar de beroemde Strauss-wals An der schönen blauen Donau, laat op droogkomische wijze de absurditeit zien van de bureaucratie waar Japan en veel andere landen onder lijden. De flarden van de wals die Tsuyuki op zijn trompet speelt, contrasteren in hun schoonheid met de zinloze oorlog – die grotendeels buiten beeld blijft. Ikeda Akira, die in 2014 een Tiger Award won met Anatomy of a Paper Clip, brengt alles
even streng in beeld, zoals kadaverdiscipline betaamt.