Proxima

In het ruimtefilmgenre zijn witte (Amerikaanse) mannen en imperialistische thema's zo oververtegenwoordigd dat een film als Proxima een verademing is. Deze film gaat over de gemoedstoestand van een Franse astronaute. Regisseur Alice Winocour, die zich vaak richt op gekwelde mensen − met haar hysterie-casestudy in haar eerste speelfilm Augustine (2012), met de aan PTSS lijdende bodyguard in Disorder (2015) − verkent de mentale werklast van Sarah (Eva Green), die is geselecteerd voor een ruimtemissie met verder louter mannen. Ze krijgt te maken met een zware, uitputtende training, seksisme op de werkvloer en vooral met de gedachte dat ze haar achtjarige dochter een jaar moet achterlaten.

Proxima is een volmaakte mengeling van melodrama en documentair beeld van het leven van een astronaut (in een centrifuge, op een persconferentie), waardoor de groeiende kloof tussen ouder en kind even groot lijkt als de afstand van de aarde tot de maan.