Nuages, lettres à mon fils

Als tiener wilde de Belgische regisseur Marion Hänsel beeldend kunstenaar worden. Daar zag zij van af toen zij de imposante
wolkenluchten zag op de schilderijen van William Turner. Zijn
schitterende wolken keren, samen met die van andere kunstenaars,
terug aan het eind van Hänsels documentaire Nuages, lettres à mon fils.

Haar film is volledig opgebouwd uit wolken, “het grootste bioscoopscherm ter wereld”, terwijl een voice-over (van Catherine Deneuve) de brieven voorleest die zij aan haar zoon schreef – brieven vol gedachten over het moederschap. In een meditatieve montage, op muziek van Michael Galasso, passeren allerlei wolkenluchten de revue: zonsopgangen, bliksemschichten en
avondnevels. De sombere luchten van Hollandse meesters doen haar denken aan de tijd dat zij haar toen vier weken oude zoontje achter moest laten om een film op te nemen. Uiteindelijk doen Hänsels filmwolken, vol natuurgeweld of juist windstil, niet onder voor die van de kunstenaars die zij zo bewondert.

• 

• 

• 

• 

•