In de eerste momenten van L’extraordinaire voyage de Marona knippert een straattekening van een opgekruld hondje nog een paar keer met haar ogen. Hondje Marona neemt afscheid, terwijl het krijtstof al begint te vervagen door de wind. Het is het begin van een oogstrelende animatiefilm. De stervende viervoeter neemt de kijker mee op een reis langs herinneringen aan verschillende eigenaren – van straatartiesten tot bouwvakkers. Hoe meer ervaringen we het beestje zien opdoen, hoe meer heimwee door haar leven gaat lopen.
Hoofdattractie binnen dat verhaal is de animatiestijl, die rechtstreeks uit de losse pols lijkt te komen. Uitgeknipte waterverftekeningen bewegen over het scherm, decors kunnen uit een paar viltstiftlijnen bestaan en plotseling soepel vervormen. Het ene moment zoeven we door een Parijs van bordkarton, het volgende moment verschijnt een Mondriaan-achtige omgeving of trekken er planeten voorbij. Volkomen vrij, alsof de tekeningen hun eigen wil hebben. Prachtig expressief en grenzeloos fantasievol.