Als Juana Bignozzi in 2015 overlijdt, heeft ze na een ballingschap van dertig jaar in Barcelona nog tien jaar in haar vaderland mogen wonen. De Argentijnse dichter laat haar werk – geliefd in Spaanstalige cultkringen – na aan de jonge journalist en dichter Mercedes Halfon, die zich begrijpelijkerwijs verplicht voelt om goed met deze erfenis om te springen. Ze krijgt daarbij steun van El Pampero Cine, een team van vrouwelijke filmmakers rondom Laura Citarella (La mujer de los perros, Tiger Competition 2015).
Wat in eerste instantie een charmante researchfilm is, waarin El Pampero Cine’s handschrift van bijvoorbeeld La Flor herkend kan worden (hoe film je poëzie, hoe reconstrueer je een leven?), groeit in de elegante montage uit tot veel meer dan dat. En als in de film Juana Bignozzi uiteindelijk haar entree doet, komt met haar sterke persoonlijkheid ook de dichtkunst zelf, in welke taal dan ook, tot leven. En dat blijkt dan toch de kracht van cinema.