Wij hopen na elke nieuwe Roy Andersson op een volgende, en tot nu toe gaat het goed. Ergens, in de meer dan twintig jaar tussen de financiële flop van zijn
tweede speelfilm Giliap(1975) en de artistieke triomf van zijn
derde, Songs from the Second Floor (2000), ontstond de stijl waarmee
elk beeld dat de Zweedse meester maakt uit duizenden te herkennen valt. Het
zijn melancholieke, empathische vignetten waarin de komische
absurditeit en fragiliteit van de zuchtende mens en diens bestaan in
het ondermaanse in schilderachtige bleek-belichte en vaak spectaculaire studio-opstellingen met obsessieve precisie en kadrering wordt vastgelegd.
Ook het niet voor niets existentieel
getitelde About Endlessness volgt dat procedé. Als van een
Sjeherazade horen we een voice-over vertellen wat ze allemaal ziet: een
priester die van zijn geloof is gevallen, een verregende vader die de veters van zijn dochter strikt, een verslagen leger sjokkend in de kou.