About Endlessness

Wij hopen na elke nieuwe Roy Andersson op een volgende, en tot nu toe gaat het goed. Ergens, in de meer dan twintig jaar tussen de financiële flop van zijn tweede speelfilm Giliap (1975) en de artistieke triomf van zijn derde, Songs from the Second Floor (2000), ontstond de stijl waarmee elk beeld dat de Zweedse meester maakt uit duizenden te herkennen valt. Het zijn melancholieke, empathische vignetten waarin de komische absurditeit en fragiliteit van de zuchtende mens en diens bestaan in het ondermaanse in schilderachtige bleek-belichte en vaak spectaculaire studio-opstellingen met obsessieve precisie en kadrering wordt vastgelegd.

Ook het niet voor niets existentieel getitelde About Endlessness volgt dat procedé. Als van een Sjeherazade horen we een voice-over vertellen wat ze allemaal ziet: een priester die van zijn geloof is gevallen, een verregende vader die de veters van zijn dochter strikt, een verslagen leger sjokkend in de kou.