Tutto l’oro che c’è

Een natuurdocumentaire die stiekem over mensen gaat – of is het een speelfilm vermomd als natuuropname? In elk geval is dit een film om je rustig aan over te geven. Op een mooie dag in een natuurpark in de Italiaanse regio Lombardije, iets ten noorden van Milaan, gaat het leven zijn gang. De vogels, mieren, reeën en andere dieren trekken zich weinig aan van de menselijke bezoekers.

Vijf mannen, van jong tot oud, worden specifiek gevolgd: een jongen die lijkt te verdwalen, een nudist, een boswachter, een jager en een goudzoeker. Hun wegen kruisen elkaar niet; regisseur Andrea Caccia, die naast film ook schilderkunst studeerde, vertelt geen conventioneel verhaal, maar observeert met een aangenaam kalme precisie – en laat de kijker hetzelfde doen. Steeds meer valt op hoezeer de bezoekers sporen achterlaten in het gebied, maar een kritiek op de mens als natuurverstoorder is dit zeker niet; eerder het verslag van een delicate balans.

• 

• 

• 

• 

•