In 1986 voltooide Laurent Roth zijn eerste langere werk: Les yeux brûlés, een documentaire over oorlogsfotografen en cameramannen in oorlogsgebieden als eerbetoon aan enkele toen nog in leven zijnde Franse grootheden, en een poging de complexe relatie tussen film en oorlog te doorgronden sinds het begin van de filmkunst.
Toen Roth het materiaal van Les yeux brûlés terug wilde kijken voor een portret van Schoendoerffer, bleek alleen het geluid nog aanwezig – de beelden waren verloren gegaan. Roth bedacht een verbluffende oplossing: hij gebruikte al het ongemonteerde geluid en vertraagde de weinige bewaard gebleven shots van Schoendoerffer (en zijn interviewer, de actrice Mireille Perrier) om die qua lengte op het geluid te laten aansluiten. Door het interview te omlijsten met een kort voorwoord over ruïnes en een slot over het eind van de oorlogen in Indo-China en het lot van krijgsgevangenen wordt Pierre Schoendoerffer, la peine des hommes een essay over zwakheid als de condition humaine.