Dit is het verhaal van een bijna vergeten moord en een bijna vergeten liefde. Het is de jonge Jean die het aan de vergetelheid ontrukt, wanneer hij met zijn moeder het huis van zijn overleden grootmoeder in het Zuid-Franse Mens leegruimt en besluit een kistje met oude papieren mee te nemen. Onderweg in de auto, terug naar zijn eigen leven, leest hij over de moord in 1895 op de man die wel of niet zijn overgrootvader was. En over de vrouwen die schuldig werden bevonden.
In wezen is Mens een buiging naar de ontzagwekkende grootheid van de geschiedenis. Een buiging naar verloren tijd en de verhalen die daarin verdwijnen. Kleine verhalen vaak, maar soms ook intense en woeste verhalen; regisseur Isabelle Prim koestert die verhalen. Door toen en nu naadloos in elkaar over te laten gaan, laat ze zien dat alles in het heden nauw verbonden is met wat vroeger voorgevallen is.