Lluís krijgt meteen de slappe lach als hij een blik werpt op de zwangerschapstest. Zijn vriendin Vir doet hetzelfde, hoewel ze haar ook haar tranen snel niet meer onder controle heeft. Het is echt nog geen tijd voor ouderschap. Toch? Binnen een mum van tijd staat er een abortus op de agenda. Maar dan begint Lluís voorzichtig zijn twijfel uit te spreken. “Ik weet niet zeker of ik het wil, maar ik weet wel zeker dat ik het niet níet wil.”
En zo begint het. Een wilde cocktail van emoties over een tijdsbestek van negen maanden, waar Vir en Lluis het ene moment zielsgelukkig zijn met hun beslissing en het volgende moment aan het randje van de afgrond kunnen staan. Niet alleen door hormonale schommelingen, ook simpelweg door de sprong in het diepe die ze samen maken, terwijl ze elkaar nog niet zo lang kennen.
Goudeerlijk, deze intieme blik op aanstaand ouderschap. Niet in de laatste plaats omdat hoofdrolspelers Maria Rodríguez en David Verdaguer zichzelf volledig blootgaven: tijdens de opnamen verwachtten ze daadwerkelijk hun eerste kindje. Regisseur Carlos Marqués-Marcet wijkt geen moment van hun zijde. Net als in zijn Goya-winnende regiedebuut 10.000 km (over een lat-relatie) haalt hij het maximale uit de chemie van twee geliefden die hun zorgeloze bestaan moeten herzien. Met Els dies que vindran vangt hij alle mooie en moeilijke momenten van zwangerschap.