Minstens even kritisch over de morele armoede en de kille onderlinge verhoudingen van het moderne China als in zijn drie eerdere films, schetst Zhang Miaoyan een venijnig portret van een stadje aan het water, waar iedereen alles ziet maar niemand iets zegt. Tenminste, niet iets wat ertoe doet. En in stilte, want dialogen zijn schaars.
Wat ertoe doet, is het vinden van de dader van een serie verkrachtingen waarbij vrouwen ‘s avonds op straat de schaduwen in worden getrokken. Maar de lokale politieagent lijkt alleen tegen betaling in actie te willen komen, terwijl de ouders van een van de slachtoffers het allemaal weinig kan schelen. Had ze maar moeten trouwen.
Via Zhangs typerende tracking shots, die met hun weigering om weg te kijken een stil protest lijken tegen het wegkijken van de bewoners, ontstaat een ontluisterend beeld van een land waar vooral de mannen pakken wat ze pakken kunnen. Gebaseerd op waargebeurde en nog steeds niet opgeloste delicten.
Film details
- Productielanden
- China, Frankrijk
- Jaar
- 2017
- Festivaleditie
- IFFR 2018
- Lengte
- 101'
- Medium/Formaat
- DCP
