De anonieme filmmaker keert vanuit Parijs terug naar Teheran voor de Iraanse verkiezingen van 2013. Ze volgt met kennissen op de bank de berichtgeving op televisie. Het gezelschap voorziet de beelden van ironisch en snerend commentaar, waardoor het nieuwsmateriaal de kritische dimensie krijgt die in de politieke campagnes ontbreekt. Tegelijkertijd klinkt in de kritiek vanaf de bank ook de teleurstelling door en de wanhoop over de komende verkiezingen, met in het achterhoofd de gewelddadige repressie van de demonstraties na de corrupte verkiezingen van 2009.
De afwezigheid van de personen, lichamen en gezichten die bij deze stemmen horen, geeft een extra perspectief op (zelf)censuur. Daarmee is Remote Control niet alleen een veelzijdige en scherpzinnige film over de complexe en problematische politieke situatie in Iran, maar belicht het ook de rol van de media in deze situaties én onze obsessie met beelden in het algemeen.
