Tenemos la carne

In deze even pregnante als provocatieve analyse van Mexico bevindt het land zich sinds het allereerste begin in de nasleep van deze of gene apocalyps. Om die visie kracht bij te zetten, schiep Emiliano Rocha Minter in zijn debuutfilm een allegorisch universum dat grensoverschrijdende overgave en ondergang ademt, van de titel ("wij hebben het vlees") en de surreële artdirection tot aan de verrassende slotscène.
Mariano heeft zich teruggetrokken in een huis waaruit alle existentiële zingeving is weggezogen. Geobsedeerd door het idee om de leefruimtes te transformeren in een baarmoederachtige grot, slijt hij zijn dagen met het uit oud brood distilleren - en innemen - van alcohol. Tot broer en zus Lucio en Fauna zijn schuilplaats ontdekken. In ruil voor eten en onderdak helpen zij mee aan de grot. Terwijl het werk vordert, maakt Mariano hen deelgenoot van zijn vreemde rituelen. Er ontstaat een verontrustende seksuele relatie en een dynamiek waarin de duisterste instincten hun verwoestende werk doen.