Pont de Varsòvia

Portabella’s politieke intuïtie (of inzicht, informatie?) is opmerkelijk. Degenen die in 1989 een film konden maken over de precaire toestand in Europa, over de angsten van een subcontinent aan de rand van grote politieke beroering, waren dun gezaaid. En dan noemde hij de film ook nog eens naar een bouwwerk dicht bij de Berlijnse Muur, waarvan de val een nieuw tijdperk in de wereldpolitiek zou inluiden. Wat er daarna gebeurt, behandelt hij in Informe general II. El nuevo rapto de Europa (2016).
Niet dat de film het er zo direct over heeft. Het zit allemaal in de vorm: een verhaal dat lijkt op een puzzel waarvan de stukjes niet noodzakelijkerwijs in elkaar (hoeven te) passen, een esthetiek die tegelijk kunstig en kunstzinnig, ijzig mooi en raadselachtig afschrikwekkend, verleidelijk en afstotelijk is. Het uitgangspunt? Een feest - of is het misschien het broodjeaapverhaal van de duiker die bovenop een boom werd aangetroffen?