Een gezin in Kabul, bestaande uit twee ouders en vier dochters, is net verhuisd naar een nieuwe woning. De vader vervloekt zijn nageslacht dagelijks, vanwege het feit dat zijn dochters zich niet gedragen volgens de oude religieuze tradities. Ondertussen probeert een jong Afghaans meisje in een opvanghuis voor vluchtelingen in Duitsland haar plek te vinden. Ze wordt gevolgd tijdens haar dagelijkse, doelloze routine, waarbij ze een woordeloze verstandhouding ontwikkelt met een medevluchteling. De gelatenheid waarmee de bewoners in het vluchtelingenverblijf hun op wacht gezette leven leiden, is niet geacteerd: zij spelen zichzelf. Regisseurs Shahrbanoo Sadat en Katja Adomeit mengden in hun speelfilmdebuut fictie en documentaire op geraffineerde wijze. Ook in het fictieve deel van de film – in het nieuwe huis in Kabul – wordt de botsing tussen tradities en onvermijdelijke vooruitgang subtiel gevangen in naturelle dialogen.