Manakamana

Als een reusachtige magnoliaboom tekent de Nepalese Manakamana-tempel zich af tegen de Himalaya. Al sinds de zeventiende eeuw is dit een geliefd bedevaartsoord voor Hindoes. Zij komen hier om geluk af te smeken bij Bhagwati, godin van de schoonheid. De echt vromen onder hen staan soms wel vijf tot tien uur te bidden.
Tot vijftien jaar geleden hadden ze dan al een tocht van drie uur bergop achter de rug. Maar tegenwoordig kunnen pelgrims de kabelbaan nemen, die er maar tien minuten over doet. Tien minuten is ook de lengte van een rol 16mm-film. Documentairemakers Stephanie Spray en Pacho Velez snijden daar niet in en hebben van Manakamana een film gemaakt met minder dan twintig shots.
In die ongebruikelijk lange scènes glijdt de Nepalese jungle als een surrealistisch kleed onder de gondel van de kabelbaan door. De pelgrims - vaak dorpelingen die nog nooit in een vliegtuig hebben gezeten - reizen door de lucht richting hun onderhoud met hogere krachten. Het in Locarno met een Speciale Juryprijs onderscheiden Manakamana zoomt in op hun emoties en verwondering.