After the Tone

Een gewaagd project van doorkneed (documentaire)regisseur Digna Sinke: een film waarin niemand van de hoofdpersonen te zien is. Sterker nog: er is geen interactie tussen de verschillende personages in de film. Alle teksten zijn ingesproken boodschappen op de voicemail van Onno - degene om wie alles draait, en wiens stem we zelfs niet te horen krijgen. Want Onno is de grote afwezige. Plotseling verdwenen, mensen in verwarring, woede en wanhoop achterlatend.
Via de berichten die voor hem zijn bestemd ontstaat langzaam een beeld van Onno, van de relaties die de verschillende sprekers met hem hebben, en de betekenis die hij voor ze heeft: zijn professionele partner, zijn moeder, zijn zus, zijn vriendin, zijn schimmige ex-minnares.
De beelden bij de voice-over zijn de plekken die horen bij de betreffende stem: een overslaghaven, een keurig plantsoen, water omgeven door wuivend riet, een kantoorgebouw, de snelweg, de parkeerplaats van een groothandel.