Happiness Building 1

Voor Happiness Building 1 vroeg Chen Chieh-jen jonge Taiwanezen geboren in de jaren tachtig om iets over hun leven te schrijven. Uit hun proza en poëzie construeerde de filmmaker zijn panoramische, subversieve kijk op een land dat sinds de neoliberale hervormingen van 1984 radicaal veranderde. Versoepeling van het ontslagrecht en afbouw van sociale opvang en woningrechten creëerden een onzekere samenleving waarin angst voor de toekomst het leidende motief is.
Om deze geïndividualiseerde wereld te laten zien, voert de film de personages op als de afzonderlijke bewoners van een appartementencomplex dat binnenkort wordt afgebroken. Een werkloze, alleenstaande vrouw, een lesbische vrouw wier vader zelfmoord pleegde, een gehandicapte acteur die performances van ‘zwijgend stilstaan’ uitvoert als een vorm van protest. Niet alleen staatsbedrijven zijn dankzij de neoliberale ideologie geprivatiseerd. Ook de levens en lotgevallen van een nieuwe generatie Taiwanezen raakten volledig los van elkaar. Geforceerde vrijheid onder het motto 'ieder voor zich en niemand voor ons allen'.