Halley

Kometen die in minder dan tweehonderd jaar om de zon draaien, hebben een houdbaarheidsdatum. Dat geldt ook voor de komeet van Halley, de bekendste komeet uit ons zonnestelsel, die al in 466 voor Christus werd beschreven en elke 76 jaar verschijnt. Totdat de zon hem opslokt en het schijnbaar oneindige leven uitdooft.
Alberto’s dagen zijn – net als die van Halley – geteld. Hij is al jaren dood, maar kan het nu niet meer verbergen. Parfum en make-up helpen niet meer om zijn lichamelijk verval te maskeren; het einde is nu definitief voor deze zwijgzame zombie. Hij besluit zich terug te trekken uit het leven, dat voor hem voornamelijk bestaat uit een baantje als nachtwaker in een 24-uurssportschool en staren naar de televisie in een troosteloos flatje. Zijn manager Luly ontfermt zich echter over hem en neemt hem mee uit. De wat stroeve vriendschap die zo ontstaat, bezorgt Alberto een onverwachte opleving in de herfst van zijn ondode bestaan.
In gedragen tempo toont Sebastián Hofmann ons de wereld door de ogen van een aftakelende zombie, als een ontregelende echoput gevuld met vervagende kerstverlichting. Tussen Alberto en zijn levende stadsgenoten is weinig contact. Toch weet Hofmann de afstand naar de kijker met gemak te overbruggen. Halley is een hedendaagse ‘gothic story’ zonder spektakel, maar met een hoop compassie. Zie ook Los micro burgueses in Signals: Changing Channels.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•