Carne de perro

In het Chili van vandaag kijken mensen vooruit. Ze werken, dromen van succes, verliezen zich in winkelen en zoetsappige soaps. Aan de dictatuur van Pinochet, die het land tussen 1973 en 1990 onderdompelde in angst, denken ze liever niet. Behalve dan types als Alejandro.
Deze verlopen vijftiger werkte in de donkere jaren in een van Pinochets martelgevangenissen. Nu leeft hij aan de rand van de maatschappij, niet in staat zichzelf opnieuw uit te vinden. Als een van zijn vroegere collega’s zelfmoord pleegt, raakt de emotioneel gehandicapte machoman helemaal de draad kwijt. Vrouw en dochter verlaten hem. Zijn trouwe maar lawaaiige hond krijgt de volle laag van zijn woedeaanvallen te verduren.
Debuterend regisseur Fernando Guzzoni filmt Alejandro extreem dicht op de huid. Zijn paranoia is bijna voelbaar, de sfeer grenst aan claustrofobie. Hoewel beklemmend is Carne de perro niet moralistisch. Met een glansrol voor hoofdrolspeler Alejandro Goic, die zelf als verzetsman is gemarteld door Pinochets beulen.