Black's Game

Reykjavik, april 1999. Een man wordt verhoord door de politie. Hij is de avond tevoren opgepakt na een vechtpartij. Stebbi kan zich er niets meer van herinneren - hij was weer eens stomdronken. Als hij voor het politiebureau een sigaretje staat te roken, ontmoet Stebbi zijn jeugdvriend Tóti, een vent uit één stuk met een enorme tatoeage op zijn kale hoofd, oorbellen, een sikje en vervaarlijke ogen. 'Als je problemen hebt, moet je me maar bellen', zegt Tóti en drukt Stebbi zijn visitekaartje in handen. 'Ik bewijs jou een dienst; in ruil daarvoor moet je mij een dienst bewijzen.'
Vervolgens belandt Stebbi in een wereld van zware jongens, drugsbaronnen met sportschoollijven, hoogblonde dames, bergen coke, karrenvrachten ecstasy en andere designerdrugs, overvallen en slachtpartijen. De kaders zijn scheef, soms in split screen. Het kleurenpalet van de adrenalinepompende misdaadthriller wordt gedomineerd door het zwart van de nacht, het wit van de sneeuw en het rood van het bloed dat rijkelijk stroomt. Stebbi voorziet de doldrieste actie in voice-over van droog commentaar.
'Inspired by some shit that actually happened', staat er aan het begin van Black’s Game, het speelfilmdebuut van Óskar Thor Axelsson, die eerder commercials en korte films maakte. De film is gebaseerd op het bestsellende IJslandse gangsterverhaal Black Curse van Stefán Máni en werd mede geproduceerd door Nicolas Winding Refn, de regisseur van de Pusher-trilogie en de recente hit Drive.