Triste

Triste geeft een indicatie van het soort filmtaal waarnaar ik streef. Door het zwaartepunt en de verzadiging van de beelden heel subtiel te veranderen en onderwerpen te combineren die meestal niet met elkaar in verband worden gebracht, kan een diepere gevoeligheid voor het tijdelijke en het mysterieuze ontstaan. De beelden zijn evenzeer objecten van pure energie als representaties van verbaal begrip, waarbij het scherm zelf verandert in een 'sprekend' personage. Het 'verdriet' uit de titel is eigenlijk de worsteling van de film zelf om film te worden, en verwijst niet naar een overheersende stemming. (ND)