Post Mortem

Net als in Tony Manero (2008), dat met name succesvol was op internationale filmfestivals, onderzoekt de Chileense regisseur Pablo Larraín in opvolger Post mortem het morele effect van de Pinochet-dictatuur op doorsnee burgers. Opnieuw wordt de hoofdrol vervuld door Alfredo Castro, die met zijn uitgestreken gezicht ditmaal mortuariummedewerker Mario speelt. Het is 1973 en generaal Pinochets troepen zijn bezig de democratische regering van Salvador Allende omver te werpen. Door de gevechten stapelen de lijken in het mortuarium zich op. Wie protesteert tegen de manier van omgang met de gevallenen, wordt zelf als vijand gezien. Mario doet er daarom zo veel mogelijk het zwijgen toe. Liever probeert hij het aan te leggen met zijn overbuurvrouw, de verlopen nachtclubdanseres Nancy. Zij loopt echter gevaar, aangezien haar vader actief aanhanger is van Allende. Larraín registreert de gebeurtenissen in een beschouwelijke stijl, met lange shots in strak gekaderde beelden.