Voorjaar 1961: een stel dienstplichtigen uit Bretagne, allemaal opstandige pacifisten, arriveert op hun standplaats in de Algerijnse bergstreek Aurès. Daar staan ze onder bevel van een keiharde veteraan uit Indochina die vastbesloten is om echte soldaten van ze te maken. Ze leren inderdaad om te doden, eerst om te overleven, en dan – tja, omdat je dat nu eenmaal doet in een oorlog. Avoir vingt ans dans les Aurès (1972)isin de eerste plaats een experiment in inlevingsvermogen. Kun je de twijfels en geestelijke ineenstorting van een eerdere generatie echt invoelen? Kun je hun innerlijke verwarring oproepen? Onder de acteurs zijn veel amateurtoneelspelers met een soortgelijke achtergrond als die van hun personages. Om zijn acteurs echt houvast te geven bij het zoeken naar emotionele waarachtigheid, interviewde Vautier honderden veteranen. Als een aantal van hen hetzelfde verhaal vertelden, met dezelfde details, werd het in het filmverhaal ingepast.